DSM IV-TR چهار نوع اختلال ارتباطی و یک طبقه ته مانده را ذکر می کند. از این تعداد دو اختلال (اختلال ارتباط بیانی و اختلال مختلط ارتباط بیانی- دریافتی) جزو اختلالات زبان هستند و دو اختلال دیگر (اختلال نظام صوتی و لکنت زبان) جزو اختلالات تکلم محسوب می شوند. کودک مبتلا به اختلال زبان ذخیره واژگان محدودی دارد، با جملات ساده کوتاه صحبت می کند و داستان ها را به شکلی آشفته و به شیوه ای ناقص بازگو می کند. کودک مبتلا به اختلال تکلم، ممکن است بکوشد از    واژه های توصیفی مناسب استفاده کند اما در تلفظ صحیح اصوات کلامی مشکل دارد و ممکن است اصواتی را حذف کند و یا به شکل غیر عادی آنها را تلفظ کند. در لکنت زبان عموما” کودک ذخیره واژگان طبیعی دارد اما فصاحت کلام وی بر اثر مکث ها ، تکرار اصوات یا کشیدن اصوات مخدوش می شود.    کاربرد زبان چهار جز دارد: نظام صوتی ، دستور یا گرامر ، معانی و کاربرد.

    نظام صوتی به توانایی تولید اصواتی اطلاق می شود که در زبان مورد نظر کلمات را تشکیل می دهند و همچنین به مهارت تمییز واج های مختلف ( اصواتی که در هر زبان توسط یک حرف یا گروهی از حروف ایجاد می شوند) اطلاق می گردد. برای تقلید واژه ها کودک باید بتواند اصوات یک کلمه را تولید کند.      دستور به سازمان دهی واژه ها و قواعد قرارگیری واژه ها به ترتیبی که در زبان مورد نظر معنا دار باشد، اطلاق می گردد. 

معانی یا علم معنا شناسی به سازمان دهی مفاهیم و یادگیری   واژه ها گفته می شود. کودک برای تولید جملات از فهرست ذهنی واژه ها استفاده می کند.

کاربرد (Pragmatics) عبارت است از:

مهارت در کاربرد واقعی زبان و قواعد کلمه از جمله     مکث هاست به طوری که شنونده بتواند پاسخ سوال را بدهد. آشنایی با نحوه تغییر موضوع صحبت در مواقعی که وقفه ای در مکالمه پیش می آید.

کودکان نوپا تا سن دو سالگی تا دویست واژه را می آموزند و اکثر کودکان تا سن سه سالگی قواعد اساسی زبان را درک می کنند و می توانند به نحو موثری مکالمه نمایند. (برای اطلاعات بیشتر به رشد طبیعی تکلم مراجعه شود).

* اختلالات این دسته به طور جداگانه در آینده در این وبلاگ آورده می شود

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: